Песня пра Цімура. Carmen de statura feritate ac venatione Timuris

22
18
20
22
24
26
28
30
АндрэйС.Адамовічa4f8b19c-db7a-11e8-b346-0cc47a5453d6Песня пра Цімура. Carmen de statura feritate ac venatione Timuris

Героі сядзяць у Варшаве, да іх прыязджае капітан Капейкін, каб па загадзе генерала КДБ з засакрэчаным прозвішчам адшукаць беларускага паэта Цімура Хоміча.

2019 be
On84ly FictionBook Editor Release 2.6.7 2020-09-21 http://www.litres.ru/pages/biblio_book/?art=59586331Текст предоставлен правообладателем 9673b408-fbb7-11ea-ae9a-0cc47a5f137d 1.0

v 1.0 – создание fb2 – (On84ly)

ЛитагентЭлектронная книгарня03c6de0d-db5f-11e8-880a-0cc47a545a1e
Песня пра Цімура: Carmen de statura feritate ac venatione Timuris / Андрэй Адамовіч А. М. Янушкевіч Мінск 2019 978-985-7210-30-5

Андрэй Адамовіч

Песня пра Цімура

Carmen de statura feritate ac venatione Timuris

Усе правы абаронены. Ніякая частка гэтага выдання не падлягае адлюстраванню, капіяванню, захаванню ў базах дадзеных альбо пошукавых сістэмах, распаўсюджванню любымі магчымымі сродкамі і спосабамі без папярэдняга пісьмовага дазволу выдавецтва

Напісана падчас праграмы Міністра культуры і нацыянальнай спадчыны Рэспублікі Польшча «Gaude Polonia»

Аўтар выказвае падзяку за дапамогу ў працы над тэкстам Богдану Кшыштафу Задуры і Андрэю Хадановічу

На вокладцы кнігі выкарыстана гарнітура «Skaryna»

Усе персанажы прыдуманыя.

Усе супадзенні з рэальнымі людзьмі выпадковыя.

Аўтар можа не падзяляць перакананні герояў.

© Адамовіч А. С., 2019

© Афармленне.

Выдавец А. М. Янушкевіч, 2019

© Афармленне і распаўсюджванне e-book

ТАА «Электронная кнігарня», 2020

Кожны, хто пачынаў з варшавякамі, кракавякамі, люблінцамі, пулаўцамі ці, беражы божа, беластаччанамі спрэчку пра нацыянальную прыналежнасць Адама Міцкевіча, ведае, што правільныя аргументы пра абсурднасць панятка этнічнай ідэнтычнасці ў дваццаць першым стагоддзі – не галоўнае.

Галоўнае – не прапусціць момант і, прыгнуўшыся, даць нырца пад удар у сківіцу, правесці акуратную двоечку, уваліць з калена і бегчы, бегчы, бегчы. Ажно пакуль вам не давядзецца стагнаць «Jebać policję zero tolerancji», калі вас будуць вазіць тварам па падлозе камеры часовага ўтрымання.

Вось вам і прычына, з якой я выбраў для аповеда не падзеі з жыцця сусветна вядомага беларускага паэта дзевятнаццатага стагоддзя, аўтара паэм «Дзяды» і «Пан Тадэвуш», а лёс амаль забытага ў нашы дні паэта Цімура Хоміча.

Нездарма ж мудры беларускі народ склаў, а не такія мудрыя, затое з псеўданавуковымі тэмамі дысертацый, дацэнты Інстытута мовазнаўства запісалі за беларускім народам такія выслоўі, як «Хоміч – галава, а ты – срака конская» ці «Хоміч на Парнас ляціць, а ты – нах-й!». Зрэшты, вы і самі можаце знайсці прыказкі, прымаўкі, показкі і мацерныя вершыкі пра Хоміча ў слоўніках і зборніках навуковых канферэнцый. А калі ты чалавек таленавіты, Цімурам пацалаваны, то, можа, і сам штосьці такое напішаш, намазюкаеш. Але між намі, рыбаловамі-аматарамі, не веру я, што нешта выйдзе хоць у каго-небудзь з вас. Колькі ў часы Хоміча было паэтаў, а як хопішся, дык гэты графаман, той крывы, той кульгавы, гэты на фуршэце абасраўся, гэты – проста сабутэльнік выдаўца.