Аляксандр Капусцін
СКАЖУ ПРАЎДУ
I
Гарачае, помслівае пачуццё хлынула, апаліла агнём. Андрэй размахнуўся. На момант рука яго затрымалася, быццам ён раздумваў, ударыць ці не. Ударыў. Скрывіўся, як ад зубнога болю, сказаў са злосцю і адчаем:
— Давяла, нягодніца.
…Было апоўдні. Андрэй, шпарка прапыліўшы па шырокай пясчанай вуліцы, прыехаў дадому абедаць. Паставіў машыну ў цяньку каля хаты, гучна ляпнуў дзверцамі кабіны — «Я прымчаўся…» Пабарабаніў пальцамі ў шыбу акна, гукнуў жонцы, каб вынесла вады. Ад сенцаў борзда затупацелі крокі. Ён шырока сіганўў, пераняў Надзю каля веснічак. Узяў у яе вядро, вярнуўся да машыны. Рыўком, як злуючыся чаго, падняў капот. Сарваў з галавы кепку, паклаў на бліскучую накрыўку радыятара, каб не апекчы руку, павярнуў накрыўку. 3-пад яе вырвалася пара.
— Во засіпела, як ты, жонка. — Пачаў наліваць у радыятар ваду. — Бач, машыне таксама папіць трэба, папрацавала. Пі, любая, — гаварыў ён весела, жартаўліва, а на твары застыла суровасць.
Надзя змоўчала. Угнула галаву, падавала выгляд, бытта не пачула.
Пайшлі на двор. Андрэй, рэзка плюхаючы прыгаршчамі ваду, памыўся пад рукамыйнікам, з хмурнай усмешкай, якая крывіла пухнатыя губы, падміргнуў жонцы:
— Парадак, але пакуль што няпоўны.
— А што трэба, каб ён папаўнеў? — стрымана спытала жанчына.
— Пытае… Сама здагадайся.
Надзя паціснула плячамі: не здагадваюся. Яна разумела, куды закідваў вуду муж, павярнула на жарт:
— Можа, іншым разам калі раскумекаю, а сёння, мусіць, не. Сёння я някемлівая.
Сеўшы за стол, Андрэй неахвотна ўзнў лыжку, зачэрпнуў смажаную бульбу.
— Дык не здагадалася яшчэ? — Марудна пажаваў страву. — Ну, так і быць, падкажу. Жыватоўкі б якой для апетыту. Бульба нейкая даўкая.
— Андрэйка… — Надзя паглядзела яму ў вочы, дакорліва паківала галавой. — Такая спякота на дварэ!.. Адразу разморыць…
— Хіба многа прашу? Чарку, для апетыту.
Яна пачула ў яго голасе ўпартасць, якая заўсёды перашкаджала іх згодзе, але не траціла надзеі пераканаць яго і сказала ўмольна:
— Ды і за рулём жа ты… Навошта яна табе?
Андрэй устаў, выцер ручніком рот, узяў з вешалкі кепку. Надзя падышла да яго блізка-блізка: