— Перастань выпіваць, Андрэйка, прашу цябе, заклінаю.
— Што ты хочаш ад мяне, што? — Андрэй ледзь стрымліваў сябе, каб не закрычаць. — Хіба я заработак прапіваю? Калі і прагрэю нутро — дык жа з левых паваротаў.
— Прывык ты піць. I павароты… Яны да дабра не давядуць.
Адступіўшы ад яе на крок, ён выпрастаў спіну, зыбнуўся на насках.
— А гэта, чуй, не твой клопат, — агрызнуўся злосна.
Твар Надзін журботна пацямнеў, на шчоках пад вачамі злёгку выступілі зямліста-шэрыя плямы.
— Чаму не мой? Хіба я не жонка табе?
— Жонка мужу не ўказчык. Андрэй Сенажэнскі не прывычны, каб ім хто камандаваў. Зразумела? Дык от запамятай. — Ён трасянуў галавой, і з цёмных вачэй быццам пасыпаліся дробныя гарачыя іскрынкі.
Надзі стала цяжка гаварыць. Яна памаўчала, часта дыхаючы, потым ціха, але як мага цвёрда запярэчыла:
— Там дзе трэба — і жонка ўказчык. Хіба яна вораг мужу?
Андрэй дастаў цыгарэту, прыкурыў. Выпусціў праз нос доўгі струмень дыму і адразу зноў зацягнуўся.
— Ну, чаго змоўкла — язык заклініла? Гавары, выкладвай сваю праграму, я паслухаю.
— Скажу, Андрэйка, маўчаць не буду. Хопіць, намаўчалася.
— Ціка-ава! — Шырокія чорныя бровы папаўзлі ўгору. — Зажралася, на ўсім гатовым седзячы? На мазгі мне капала, а сама тым часам зубы вастрыла? Дык што ты зробіш? Цікава?..
— Не адумаешся — добрым людзям паскарджуся.
Андрэй пасля гэтага доўга маўчаў. Сціснуў пальцамі падбародак, зноў зыбнуўся на насках.
— Добрым людзям, значыцца… Ці не таму хлюсту?.. Та-ак, мне казалі — прыехаў ён, у міліцыі служыць. — Раптам зрэнкі яго расшырыліся, у іх успыхнулі агеньчыкі. — Дык што, зноў знюхаліся? Я ж вас — у барані рог!..
Надзя сутаргава зяўнула ротам, захлынулася крыўдай.
— А той… — Яна аж сцялася ўся, не памятала сябе. — Той… зразумеў бы мяне.— Сказала і спалохана, зняможана села на крэсла, каля якога стаяла.
Андрэй размахнуўся…