***
Даруй, Радзіма, што не маю сіл
Цябе ўпрыгожыть, як бы ты хацела,
Калі яшчэ не выпала насіць
Чарнобыльскую вопухаль у целе.
Сябе не буду лепшым я лічыць
За тое, што не кінуў маці хворай.
Не маю чым табе дапамагчы,
Але давай ціхенька пагаворым.
Шпурляе лёс у твары нам бяду,
Няўжо нам не хапа́е гора-ліха?
Да рук тваіх стамлёных прыпаду,
Да мовы тваёй сонечная і ціхай.
Даруй, Радзіма, і дапамажы
Нам, неразумным, мары свае здзейсніць.
Ты будзеш жыць!
І мы тут будзем жыць
У шчырасці, цярпенні і надзеі.
Ты будзеш жыць!
***