Канвеер

“Значыць мерцвякі, што вылазілі з могілак і ўся астатняя набрыдзь — усяго толькі страшны сон?” — падумаў ён і ўрэшце гугнява вымавіў:

— Іра, гэта ты?

— А хто яшчэ тут павінен быць? — здзіўлена спытала яна.

Замест адказу Дзяніс прыпадняўся, каб пацалаваць яе.

— О, толькі не ўздумай гэтага рабіць, у цябе з рота благі подых.

— А ў самой?

— Няпраўда, я даўно паднялася і пачысціла зубы.

— Як звычайна, няўдачнік сярод нас выключна адзін…

Яна млява засмяялася, паклала яму на грудзі галаву, і доўгія пасмы яе натуральных рыжых валасоў прыемна рассыпаліся па яго целе.

— Сняданак у мікрахвалеўцы. Мыйся, еш і вымятайся адсюль прэч.

— Ага, зноў пачынаецца? Добра.

Ён паспрабаваў падняцца, аднак Іра моцна ўчапілася за яго рукамі.

— Які нахабнік! Ты сапраўды разлічваў вось так проста ад мяне пазбавіцца? — гулліва сказала яна і спрытна асядлала Дзяніса.

— Ого! — пацёршыся аб яго, адзначыла Іра. — Так хутка?

— У мяне з раніцы заўжды гэтая грэбаная эрэкцыя.

— А што ж тады ноччу яе трэба ўручную выклікаць?

Дзяніс чмыхнуў носам.

— Я цэлы дзень працаваў на заводзе.

— Ну, вядома, — пачала крыўляцца Іра.

— Паспрабуй сама восем гадзін пастаяць на адным месцы, а потым…