“Значыць мерцвякі, што вылазілі з могілак і ўся астатняя набрыдзь — усяго толькі страшны сон?” — падумаў ён і ўрэшце гугнява вымавіў:
— Іра, гэта ты?
— А хто яшчэ тут павінен быць? — здзіўлена спытала яна.
Замест адказу Дзяніс прыпадняўся, каб пацалаваць яе.
— О, толькі не ўздумай гэтага рабіць, у цябе з рота благі подых.
— А ў самой?
— Няпраўда, я даўно паднялася і пачысціла зубы.
— Як звычайна, няўдачнік сярод нас выключна адзін…
Яна млява засмяялася, паклала яму на грудзі галаву, і доўгія пасмы яе натуральных рыжых валасоў прыемна рассыпаліся па яго целе.
— Сняданак у мікрахвалеўцы. Мыйся, еш і вымятайся адсюль прэч.
— Ага, зноў пачынаецца? Добра.
Ён паспрабаваў падняцца, аднак Іра моцна ўчапілася за яго рукамі.
— Які нахабнік! Ты сапраўды разлічваў вось так проста ад мяне пазбавіцца? — гулліва сказала яна і спрытна асядлала Дзяніса.
— Ого! — пацёршыся аб яго, адзначыла Іра. — Так хутка?
— У мяне з раніцы заўжды гэтая грэбаная эрэкцыя.
— А што ж тады ноччу яе трэба ўручную выклікаць?
Дзяніс чмыхнуў носам.
— Я цэлы дзень працаваў на заводзе.
— Ну, вядома, — пачала крыўляцца Іра.
— Паспрабуй сама восем гадзін пастаяць на адным месцы, а потым…