Маёр нічога не адказаў. Ён убачыў, як з лесу выехала чорная «эмка» камандзіра палка, і ціха сказаў:
— Пойдзем камандзіра сустрэнем, — і першым рушыў да пыльнай прасёлкавай дарогі, па якой усё ішлі і ішлі чырвонаармейцы.
Купрэйчык пайшоў побач з Міронавым. Яны былі падобныя адзін на аднаго. Абодва высокага росту, чарнавалосыя і каравокія.
Гэта, відавочна, заўважыў і камандзір палка, таму што, выйшаўшы з машыны, пажартаваў, звяртаючыся да маёра:
— Вы, Мікалай Кузьміч, напэўна, спецыяльна пакінулі лейтэнанта ў палку. Прыгледзішся да вас абодвух: ні даць ні ўзяць, родныя браты, нават хада аднолькавая?! — І спытаў у Купрэйчыка: — Як сябе адчуваеце?
— Дзякуй, таварыш падпалкоўнік, нармальна.
— Ну што ж, раз нармальна, значыць да бою гатовы.
— Так точна, гатовы.
— Чаго-чаго, а баёў на нас з табой хопіць.
— Пакуль амаль іх не было, таварыш падпалкоўнік. Калі шчыра сказаць, то не разумею, чаму мы адыходзіць павінны… — Гэтыя словы прагучалі ў Купрэйчыка неяк рэзка і сярдзіта.
Падпалкоўнік хмурна, аднымі куточкамі вуснаў усміхнуўся, паглядзеў чамусьці ўгару, на неба, затым зірнуў туды, дзе нядаўна стаялі каля грузавіка Міронаў і Купрэйчык, і толькі пасля гэтага неяк глуха і незадаволена адказаў:
— А ты гэтае пытанне задай камандуючаму ці ў Маскву патэлефануй у Наркамат абароны, а ў мяне, брат, не пытай, таму што не ведаю.
І не жадаючы больш на гэту тэму гаварыць, камандзір палка звярнуўся да Міронава:
— Разведка пайшла наперад па маршруце?
— Так точна, як было загадана.
— Сачыце, каб далёка не адрываліся, у любы момант маршрут можа быць зменены.
— Мяне паветра хвалюе.
— Мяне таксама, — перапыніў маёра камандзір, — наклікаеце!
Ён павярнуўся да начальніка штаба, які стаяў каля задніх дзверцаў машыны:
— Акім Іванавіч, прасачы, каб зенітчыкі і слухачы не драмалі, у любы момант могуць наляцець.
ebooksa