Знак чатырох

– Што цяпер? – спытаў я. – Тобі страціў сваю бясхібную рэпутацыю.

– Ён дзейнічаў адпаведна сваім здольнасцям, – адказаў Холмс, здымаючы сабаку з бочкі і выводзячы яго са склада. – Уявіце, колькі крэазоту праходзіць за адзін дзень праз Лондан, а таму няма нічога дзіўнага, што наш след перасеклі. Цяпер яго шмат дзе выкарыстоўваюць, асабліва для кансервавання дрэва. Бедны Тобі ні ў чым не вінаваты.

– Значыць, трэба зноў вярнуцца да пачатковага следу?

– Так, і на шчасце, мы ад яго далёка не адышлі. Цяпер зразумела, што на рагу Найт-плэйс сабаку заблытала раздваенне следу. Мы ўзялі памылковы кірунак. Застаецца толькі вярнуцца да другога.

Нічога складанага тут не было. Мы адвялі Тобі туды, дзе ён здзейсніў промах, ён зрабіў яшчэ адно кола і ўрэшце патрухаў у новым кірунку.

– Зараз мы мусім зважаць, каб ён не прывёў нас туды, адкуль прывезлі тую бочку, – заўважыў я.

– Я ўжо пра гэта падумаў. Бачыце, Тобі трымаецца ходніка, тым часам як бочка магла прыкаціць толькі па дарозе. Не, цяпер мы ўзялі правільны след.

След гэты вёў праз Бельмон-плэйс і Прынсэз-стрыт, а пасля павярнуў да ракі. У канцы Брод-стрыт ён падышоў да маленькага драўлянага прычала. Тобі выбег на самы яго край і там спыніўся, скуголячы і паглядаючы на плынь, што цямнела ўнізе.

– Не шанцуе нам, – сказаў Холмс. – Тут яны ўзялі лодку.

На вадзе ўздоўж прычала пагойдвалася некалькі пласкадонак і ялікаў. Мы падвялі Тобі да кожнай пасудзіны, але колькі ён ні ўнюхваўся, следу не было.

Непадалёк ад гэтай грубай прыстані мы ўбачылі цагляны дамок, на другім акне якога вісела драўляная шыльда з вялікімі літарамі «Мардэкай Сміт» і ніжэй: «Пракат лодак на гадзіну ці дзень». Другая шыльда, над дзвярыма, паведаміла нам, што арандаваць тут можна яшчэ і паравы катэр. Гэтую інфармацыю пацвярджала вялікая куча коксу ля вады. Шэрлак Холмс марудна агледзеўся: яго твар набыў нядобры выраз.

– Справы дрэнь, – адзначыў ён. – Тыя хлопцы нашмат спрытнейшыя, чым я думаў. След свой яны, відаць, схавалі. Баюся, мы маем справу са старанна прадуманым планам.

Ён падышоў да дзвярэй дамка, і тут яны адчыніліся, выпусціўшы вонкі кучаравага хлопчыка гадоў шасці, за якім бегла таўставатая чырванатварая жанчына з вялікай губкай у руцэ.

– А ну вяртайся, Джэк, і будзем мыцца! – крычала яна. – Давай сюды, чарцяня малое, бо як прыйдзе бацька і ўбачыць цябе такога, мала нам з табой не падасца!

– Які слаўны хлопчык! – Холмс, як стратэг, пачаў здалёк. – Ну проста юны ружовашчокі прайдзісвет! Кажы, Джэк, чаго ты хочаш больш за ўсё?

– Шылінг, – на імгненне задумаўшыся, адказаў хлопчык.

– Можа, яшчэ штосьці?

– Два шылінгі, – прамармытаў ружовашчокі прайдзісвет, падумаўшы яшчэ.

– Ну, тады трымай! Лаві! Цудоўнае дзіця, місіс Сміт.

– Дзякуй Богу, сэр, так яно і ёсць. Разумненькі. Толькі што справіцца з ім ніяк, асабліва калі мужа доўга няма.