– А Капейкін знойдзе Хоміча?
– Выявіцца, што Капейкін ніякі не агент КДБ, а проста дробны махляр і збіраецца ўсіх тупа кінуць на грошы, Хоміча ён для адводу вачэй шукае. А Хоміч, наадварот, акажацца агентам КДБ.
– Ясна, – сказаў Задура і надоўга ўтаропіўся ў цёмны кут пакоя. – Бачу я, што ты баран упарты. Што з іншымі героямі плануеш?
– Спачатку ўсё будзе добра. Пасля Зоя, адзіны светлы персанаж, трагічна загіне. Арт-аб’екты прадавацца не будуць. Куціла так нічога і не зробіць геніяльнага, як хацеў, і разам з Зайцавым-Катом будзе здымаць вяселлі. І гэтак далей, і такое ўсё трагічнае.
Задура цяжка ўздыхнуў.
– Паслала маці божая стыпендыята… – ён памаўчаў. – Слухай, Андрэйку, можа, ты хоць хэпі-энд зробіш?
Я пахітаў галавою. Не, хэпі-энд толькі праз мой труп.
– Ты тады тэлевізар паглядзі там, радзіва паслухай, хоць упляці якіх праблем польскай сучаснасці, тваю маць! Пра суд канстытуцыйны, што ў нас міністр культуры кіраўнікоў тэатраў звальняе ні за што! Апішы, можа, праблемы эмігрантаў, а не як у цябе наркаманаў увесь час штырыць!
– Ганна Карэніна таксама на морфіі сядзела!
– Яна не праз гэта вядомая!
– А што я напішу? Як прыйшоў у краму віна ўзяць, а прадаўшчыца не разумее польскую мову?
Богдан толькі цяжка ўздыхнуў і закрыў твар рукамі.
– Дваццаць трэцяга вам будуць даваць дыпломы! – сказаў ён пасля паўзы. – Сам міністр культуры, між іншым. То да дваццаць трэцяга каб трыста старонак было гатова і фінал мог нармальны расказаць, а то, я клянуся, я пра цябе верш напішу, ты пашкадуеш, што са мной звязаўся!
– І дарэчы, – сказаў Задура, калі я ўжо выходзіў з пакоя. – У Любкі верш пра польскіх падаткаплатнікаў значна смяшнейшы, чым твая ода.
Мяне зноў перасмыкнула.
Пшэмак Мятліцкі, Адамовіч і Віталь Рыжкоў сядзелі пры стале з негабляванай дошкі. Капейкін на гэтым стале стаяў, бо толькі так можна было глядзець у акенца, праз якое быў бачны ўваход у цырульню Сяргея Календы.
– Выйшаў нейкі мужык, – сказаў Капейкін. – Першы раз яго бачу.
– Дык ён не заходзіў ці як? – запытаў Мятліцкі.
– Не ведаю я, можа, і не заходзіў, яны ж з новымі фрызурамі ўсе, а ў мяне слабая зрокавая памяць.
– Дык фатаграфуй іх! – раззлаваўся Рыжкоў. – Я пачынаю сумнявацца, што ты агент КДБ, памяць у яго слабая, фотаапарата няма.
ebooksa