Знак чатырох

– Мне гэта будзе надзвычай прыемна.

– Досыць нестандартная просьба… – задумаўся Джонс, качаючы галавой. – Добра, справа такая незвычайная, што я гатовы закрыць на гэта вочы. Але адразу пасля гэтага скарб трэба перадаць уладам да канца афіцыйнага расследавання.

– Безумоўна. З гэтым мы лёгка справімся. І яшчэ адзін момант. Пра некаторыя падрабязнасці справы мне б хацелася пачуць з вуснаў самога Джонатана Смола. Вы ж ведаеце, я люблю праясняць усё да канца. Спадзяюся, вы не будзеце супраць нашай з ім прыватнай гутаркі – тут, у маім доме, ці ў любым іншым месцы, канечне, пад надзейнай аховай?

– Камандуеце тут вы, а ў мяне пакуль няма нават доказаў існавання гэтага вашага Джонатана Смола. Але калі вы яго зловіце, я не бачу прычынаў адмовіць вам у гэтай размове.

– Значыць, дамовіліся?

– Дамовіліся. Што-небудзь яшчэ?

– Так. Я настойваю, каб вы з намі павячэралі. Недзе праз паўгадзіны ўсё будзе гатовае. Сёння ў нас вустрыцы, пара курапатак і невялічкі выбар белых вінаў. Ўотсан, вы яшчэ не ацанілі мае здольнасці хатняй гаспадыні.

Раздзел 10. Канец астраўляніна

Абед прайшоў вельмі весела. Калі Холмс хоча, ён можа падтрымаць надзвычай цікавую размову, і ў той вечар ён быў душой кампаніі. Здавалася, яго нервы напятыя да крайнасці. Я ніколі не бачыў яго такім гаманкім. Ён пераскокваў з тэмы на тэму, абмяркоўваючы з намі сярэднявечныя міраклі і кераміку, скрыпкі Страдывары, цэйлонскі будызм і ваенныя караблі будучыні – здавалася, ва ўсіх гэтых сферах ён разбіраецца як спецыяліст. Гэта была рэакцыя яго бліскучага розуму на чорную нуду апошніх дзён. Этэлні Джонс у вольны ад працы час аказаўся таварыскім чалавекам і падчас вячэры раскрыўся як сапраўдны эпікурэец. Мяне ж цешыла думка, што справа нашая блізкая да завяршэння, а таму я лёгка заразіўся радасцю Холмса. Ніхто ні разу не згадаў пра злачынства, якое нас сабрала.

Калі са стала прыбралі, Холмс зірнуў на гадзіннік і напоўніў партвейнам бакалы.

– Давайце вып’ем за поспех нашай маленькай вылазкі, – прамовіў ён. – А цяпер самы час ісці. Ўотсан, у вас ёсць пісталет?

– У стале ляжыць мой стары ваенны рэвальвер.

– Тады вазьміце яго з сабой. Трэба быць падрыхтаванымі. О, а вось і кэб. Я замовіў яго на палову сёмай.

У пачатку восьмай мы былі ля Ўэстмінстэрскай прыстані, дзе нас ужо чакаў катэр. Холмс крытычна яго агледзеў.

– Нешта сведчыць пра яго прыналежнасць да паліцыі?

– Так, зялёны ліхтар збоку.

– Тады прыбярыце яго.

Ліхтар прыбралі, мы падняліся на борт, і судна аддало швартовы. Джонс, Холмс і я сядзелі на карме. Адзін паліцэйскі стаяў ля руля, другі сачыў за рухавіком, яшчэ два моцныя інспектары размясціліся наперадзе.

– Куды рухаемся? – спытаў Джонс.

– Да Таўэра. Скажыце ім спыніцца ля Джэйкабсан-Ярда.