Стары паспрабаваў прарвацца да выхаду, але калі Этэлні Джонс закрыў яго сваёй шырокай спінай, зразумеў, што супраціўляцца не мае сэнсу.
– Добра ж вы з людзьмі абыходзіцеся! – пракрычаў ён, стукаючы палкай. – Я прыйшоў сюды пагаварыць з містэрам Холмсам, а вас дваіх раней і ў вочы не бачыў! Схапілі тут мяне – гэта не па-людску!
– Нічога кепскага з вамі не здарыцца, – прамовіў я. – Патрачаны час мы вам з лішкам кампенсуем. Сядайце вось сюды, на канапу, доўга чакаць не давядзецца.
Стары сярдзіта падышоў да канапы і сеў, падпёршы рукамі галаву. Мы з Джонсам вярнуліся да нашых цыгараў і размовы. Раптам яе перарваў голас Холмса:
– Маглі б цыгару і мне прапанаваць!
Мы абодва падскочылі на крэслах. Побач з намі сядзеў Холмс і бязгучна смяяўся.
– Холмс! – усклікнуў я. – Гэта вы? А дзе наш стары?
– Вось ваш стары, – прамовіў ён, паказваючы нам жмут сівых валасоў. – Парык, бакенбарды, бровы і ўсё астатняе. Я не сумняваўся, што маскарад выйдзе ўдалым, але такога поспеху не чакаў.
– Ах вы махляр! – захоплена закрычаў Джонс. – Вы маглі б зрабіцца акторам, прычым выбітным! Ваш кашаль варты любога заўсёдніка працоўнага дома, а за гэтыя дрыжыкі ў нагах можна не пашкадаваць і дзесяці фунтаў на тыдзень. Але мне падалося, што гэты агеньчык у вачах я ўжо недзе бачыў. Сысці ад нас не так і проста, га?
– У гэтым касцюме я працаваў цэлы дзень, – прамовіў Холмс, закурваючы цыгару. – Разумееце, крымінальны свет някепска мяне ведае, асабліва пасля таго, як мой сябар узяўся нешта з маіх справаў апісаць, а таму на сцяжыну вайны я цяпер выходжу толькі пераапранутым. Вы атрымалі маю тэлеграму?
– Яна мяне сюды і прывяла.
– Як вашае расследаванне?
– Захрасла ў тупіку. Я вызваліў абаіх падазраваных, а супраць іншых двух нічога няма.
– Не хвалюйцеся. У нас ёсць парачка ўзамен. Але вы мусіце рабіць тое, што я вам скажу. Афіцыйна справу раскрыеце вы, але дзейнічаць трэба так, як я загадаю. Згода?
– Згода, калі вы прыведзяце мяне да тых двух.
– Тады спачатку мне трэба, каб хуткасны паравы паліцэйскі катэр у сем гадзінаў з’явіўся ля Ўэстмінстэрскай прыстані.
– Гэта мы лёгка. Там заўсёды ёсць адна з нашых лодак, але я магу скочыць праз дарогу і для пэўнасці пазваніць.
– Яшчэ трэба два надзейныя чалавекі на выпадак супраціўлення.
– На борце будуць два ці тры паліцэйскія. Што яшчэ?
– Калі мы нашую парачку возьмем, трэба будзе забраць скарб. Думаю, мой сябар ахвотна адвязе куфар адной маладой лэдзі, якой належыць палова яго змесціва. Хай яна першая яго адчыніць, добра, Ўотсан?
ebooksa