Аліса зайшла на кухню з кнігай у руцэ.
— Прабач, мая слабасць лазіць у гасцях па кніжных паліцах.
— О, мне таксама гэта падабаецца, нічога, адчувай сябе, як дома.
— Але дазволь, у цябе ёсць маркіз дэ Сад, — яна затрэсла кнігай у барвовай вокладцы. — Такая брыдота, табе, што, падабаецца?
— Не вельмі, але для калекцыі спатрэбіцца.
Аліса паклала кнігу на стол і села насупраць мяне. Я ўважліва паглядзеў на абрысы яе твару. Яна, у сваю чаргу, паглядзела на мяне.
— А ты прывабны, — сказала яна.
— А ты падобна на Ніколь Кідман…
Аліса зрабіла колькі нервовых глыткоў з кубачка і са злосцю паставіла яго на стол, расплюхаўшы гарбату па абрусе.
— Я, штосьці, не тое сказаў?
— Не, проста мой муж таксама казаў мне аб гэтым.
Мы абодва збянтэжыліся.
— Гэта, канечне, не мая справа, — першым прамовіў я, — але, тым не менш, як там у вас усё скончылася?
— Ніяк, я падаю на развод.
Аліса дапіла гарбату, і з’ела цукерку.
— Пайшлі ў залу, пакажаш мне сваю музыку, я бачыла ў цябе музычны цэнтр.
Я падняўся, узяў яе за руку і мы зайшлі ў залу. Калі я пачаў капацца ў стосе сваіх дыскаў, Аліса падышла да канапы, каб разаслаць яе. Я трохі здзівіўся, але выгляду не падаў. Разаслаўшы канапу, Аліса села на яе і пачала ўзбіваць маю падушку.
— Пастаў што-небудзь класічнае? — разумеючы, што я ніяк не магу выбраць музыку, сказала яна.
Я паставіў Фрэнка Сінатра.
— Добра, — сказала Аліса, пачуўшы яго казачны голас, — зрабі трошкі цішэй і давай патанчым.