— Людзі вакол былі як-быццам ап’янёныя…
— І ты цалаваў мяне на вуліцы, цалаваў у засмокт, горача, моцна да сябе прыціскаючы…
— А ты напявала песню Beatles, толькі не памятаю якую…
— “Boys”…
— Ага…
— Потым мы зайшлі ў кіназал…
— Людзей было на рэдкасць няшмат і яны сядзелі невялікімі купкамі то тут, то там…
— Мы селі пасярэдзіне…
— У той вечар паказвалі Фасбіндэра…
— “Трэцяе пакаленне”, калі не памыляюся…
— Я быў у захапленні…
— Цудоўная рэжысёрская пастаноўка…
У небе над іх галовамі праляцеў самалёт і менавіта на даху гук яго турбін здаваўся непамерна гучным, ад чаго дрыготкай працінала ўсё нутро.
— Кіно — гэта страшны наркотык, — заўважыла Іра, — вядома, пасля кавы і цыгарэт. Люблю глядзець кіно адной, гэта, як усё роўна, чытаць кнігу — у поўнай цішыні і спакоі.
— Магчыма, толькі калі гэта дрэннае кіно, аднаразовая жованка, добрае кіно трэба глядзець выключна з кімсьці. Мне заўжды патрэбна фонавая эмоцыя, якой мне не хапае, таму я чэрпаю яе ад іншых. Вось з табой кіно глядзець — сапраўдная асалода.
— Па-твойму я эмацыйная?
— Хіба ты сама не ведаеш?
— Я хачу пачуць гэта ад цябе…
— Хутчэй так, чым не, але твая эмацыянальнасць утоеная пад пластам зваротнай рэакцыі, якую ты чакаеш ад мяне, і, калі яе не адбываецца, твае эмоцыі зрываюцца, як вязень з доўгатэрміновага зняволення.
Іра паклала сваю галаву на плячо Дзянісу.