Канвеер

— А потым, што было потым? — спытала яна.

Дзяніс, успамінаючы, усміхнуўся.

— Верагодна, адна з лепшых начэй у маім жыцці.

— Гіпербала.

— Аднак, мне здаецца, што мы адхіліліся ад тэмы “кіно”, — сказаў Дзяніс.

— Добра, тады назаві мой любімы фільм? — спытала Іра.

— Любімы фільм? У цябе ёсць любімы фільм? Раней я думаў, што ў цябе іх плойма. Хаця, судзячы па фільму, які мы першы раз глядзеў — гэта “Сіні аксаміт” Дэвіда Лінча.

— Ты памятаеш аб гэтым? Цікава. А твой, значыць — “Сід і Нэнсі”?

— Не, — зморшчыўся Дзяніс, — гэты фільм я паказаў, таму што хацеў цябе трохі эпатаваць.

— Не атрымалася. Мацюкі ніколі мяне не ўражвалі.

— Цяпер я ведаю, лепей бы паглядзелі “Кантроль” пра Joy Division,[16] але, на жаль, у той час у мяне не было гэтага фільма.

— Таксама пра панкаў?

— Пост-панкаў. Ад іх, дарэчы, пайшоў інды-рок і ўсе гэтыя брыт-попы з яскравым увасабленнем у тваіх любімчыках The Killers.[17]

— Прашу заўважыць — адных з любімчыкаў.

— Прабач, як жа можна забыцца на ліверпульскую чацвёрку з усёй хіпі-брыдой.

— Я разглядаю Beatles толькі з пункту гледжання музыкі.

— Вось бы класна было б табе апынуцца ў ЗША ў шасцідзесятых і жыць разам з валасатым мужыком у іржавым трэйлеры. Ён бы кожны вечар найграваў табе на гітары лірычныя балады аб пацыфізме, аб тым, што маладосць гэта выдатная пара і гэтым трэба карыстацца, накшталт: “О, дзетка, давай, не саромейся, давай, я гатовы прыняць тваё каханне…” і г.д.

— Быць падобнай на Джэніс Джоплін[18] і памерці ў дваццаць сем гадоў?! Не, прабач, я хачу пражыць да глыбокай старасці, каб было потым што ўнукам расказаць.

— Дай цыгарэту, — нечакана сказаў Дзяніс.

— Ты не паліш, — заявіла Іра.