— Што гэта было? — падаў голас Чыпушыла, папраўляючы свае вялікія акуляры.
— Не ведаю, — сказаў Рупар.
— Гэта канвеер, — сказаў Снайпер. — Ён выпрабоўвае нас.
Усе пачалі прыслухоўвацца. Кожнага ахапіў небывалы дагэтуль страх. Вочы зрабіліся невідушчымі, рэчаіснасць перастала існаваць для кожнага і паасобку. У Підара носам пайшла кроў, запэцкаўшы белую кафлю, але ён не звяртаў на гэта ніякай увагі.
— Да чорту гэты канвеер, я адсюль ні нагой, буду сядзець тут да пасінення, пакуль не прыйдзе выратаванне, — выгукнуў Ласун.
Яго словы падтрымала большасць і гэта было бачна па спалоханых позірках. Падтрымліваў і Дзяніс. Ён колькі хвілін назад ужо лічыў, што развітаўся з жыццём, таму новы і апошні шанец на выратаванне страчваць ні за што не жадаў.
— А можа выратаванне не прыйдзе? — пасеяў яблык разладу Гестапа.
— Хай сабе і так, — кінуў Ласун.
— А што, калі канвеер і сюды дабярэцца? — спытаў Рупар.
— Не дабярэцца.
— А гэтая вібрацыя? Адкуль яна?
— Але мы ж засталіся жывымі!
— Пакуль яшчэ.
— Мы не загінем, — сказаў Снайпер.
— Ты так у гэтым упэўнены?! Гадзіну назад ніхто і не падазраваў, што канвеер без чалавека можа самастойна ўключацца, рухацца, а тым больш забіваць, — сказаў Рупар.
— Можа канвеерам кіруюць, так бы мовіць вышэйшыя гэтага свету? — выказаў здагадку Пазняк.
— Гэта выключана, — абрэзаў яго Пазаліні.
— Усё можа быць, — ажывіўся Снайпер. — Небяспека чакае нас у кожным куту, таму я лічу разважным прыняць рашэнне, што рабіць далей.
Па маўчанні, якое павісла ў прыбіральні, было зразумела, што нікому не хацелася штосьці яшчэ вырашаць, усе стаміліся ад безнадзейнасці якіх бы там ні было дзеянняў, а можа проста ніхто ўжо не адахвочваўся прымаць рашэнне. Маўчанне зноў узварушыў Снайпер.
— Добра, тады паставім пытанне рабром. Хто за тое, каб застацца тут і чакаць выратавання, падыміце, калі ласка, рукі?